تحلیل مفاهیم نمادین رنگ ها در عرفان اسلامی (با استناد به متون نثر فارسی از قرن چهارم تا پایان قرن هفتم) و بررسی آن از نظر علم روانشناسی

در بعضی از کتب عرفانی، به رنگ هایی اشاره شده است که معنا و مفهومی خارج از محسوسات دارند. در قرون اوّلیه ی پیدایش عرفان، رنگ ها در بیان نمادهای خرقه و موت های اختیاری عرفا به کار برده شده است. در کتب عرفانی قرن ششم به بعد، رنگ ها در بیان منازل و مقامات سلوک پدیدار شدند. تجلّی این رنگ ها، نشانه ای از هر یک از مقامات سلوک است. همچنین، هر یک از رنگ ها می تواند، شاهدی بر حالات درونی سالک باشد که شیخ بر اساس آن، سالک را هدایت و راهنمایی می کند. رساله ی حاضر پژوهشی است، در زمینه ی مفاهیم نمادین رنگ های تجلّی یافته در مراحل سلوک که در بعضی از کتب عرفانی به آن اشاره ای گذرا شده است. سپس به مقایسه ی مفاهیم عرفانی رنگ ها با مفاهیم روانشناسانه ی آن ها پرداخته شده است.